Ισλανδία, η χώρα της φωτιάς και του πάγου

Ισλανδία, η χώρα της φωτιάς και του πάγου

Ισλανδία, η χώρα της φωτιάς και του πάγου. Εμπειρίες και εικόνες από το νησί όπου η φωτιά και ο πάγος καθορίζουν το παρόν και το μέλλον του.

 

 

 

Ένα απολαυστικό road trip από τους συνεργάτες μας, Γιώργο Χολέβα και Ελισάβετ Πέτρου, πάνω σε μια BMW GS1200 Adventure.

 

 

Κάθε χρόνο γυρίζοντας από το καλοκαιρινό μας ταξίδι, επιλέγουμε τον επόμενο προορισμό. Για τον Αύγουστο του 2019, η πυξίδα είχε δείξει βόρεια. Πιο συγκεκριμένα Ισλανδία και Νησιά Φερόε. Έχοντας διαβάσει τα καλύτερα, αποφασίσαμε να διαμορφώσουμε προσωπική άποψη.

 

 

Αρχίζοντας τη μελέτη

 

 

Άρχισε λοιπόν η μελέτη. Άνοιξαν χάρτες, σχεδιάστηκαν διαδρομές, διαβάστηκαν οδοιπορικά, εντυπώσεις και εμπειρίες άλλων ταξιδιωτών. Τον Νοέμβριο έγιναν οι απαραίτητες κρατήσεις. Αυτές των ξενοδοχείων αποδείχθηκαν δύσκολες! Δεκαπέντε μέρες στην Ισλανδία και τρεις στα Νησιά Φερόε!

 

 

Και μετά… αναμονή. Αναμονή για οκτώ μήνες μέχρι την Παρασκευή 26 Ιουλίου. Η νέα μας περιπέτεια ξεκινά! Η μοτοσικλέτα μας, μια BMW GS1200 Adventure, με πλήρες φορτίο, επίσης πανέτοιμη. Αθήνα – Ηγουμενίτσα, πλοίο για Ανκόνα και μετά από τρεις ημέρες και αφού διανύσαμε 2.500 χλμ. σε μια διαδρομή κατά μήκος όλης της Κεντρικής Ευρώπης φτάνουμε στη Δανία, στο βορειότερο άκρο της. Τελευταία διανυκτέρευση στην ηπειρωτική Ευρώπη, στο λιμάνι Hisrthals, από όπου έχουμε σχεδιάσει να πάρουμε το πλοίο για την Ισλανδία την άλλη μέρα το πρωί.

 

 

 

 

 

Έτοιμο και το check in

 

 

Τρίτη, πρωί πρωί, 30/7/19, είμαστε από τους πρώτους που ολοκληρώνουμε την εύκολη και γρήγορη διαδικασία του check-in. Περιμένοντας να επιβιβαστούμε, χαζεύουμε το ετερόκλητο πλήθος των συνταξιδιωτών μας. Πολύς κόσμος, πολλά αυτοκινούμενα και ειδικά διαμορφωμένα αυτοκίνητα «τέρατα» και περίπου εξήντα μοτοσικλέτες. Οι ταξιδιώτες είναι κυρίως Δανοί και Γερμανοί. Στις μοτοσικλέτες, η συντριπτική πλειοψηφία είναι υπέρ των μονών αναβατών. Εμείς, το μοναδικό ζευγάρι των Ελλήνων, αποτελούμε εξαίρεση!

 

 

Αφού βγήκαμε από τα νερά της Βόρειας Θάλασσας, ανάμεσα στην Δανία και τη Νορβηγία, πλέοντας στα ανοιχτά της τελευταίας, σύντομα ξανοιχτήκαμε στο απέραντο μπλε του Βόρειου Ατλαντικού Ωκεανού, πλέοντας βορειοδυτικά! Μπορεί τα εισιτήρια να είναι ακριβά, αλλά το ταξίδι αποδείχθηκε απολαυστικό. Το πλοίο της Smyril Lines, που έγινε το σπίτι μας για τις επόμενες δύο ημέρες, ήταν ιδιαίτερα περιποιημένο, άνετο και άριστα εξοπλισμένο.

 

 

 

Φτάνοντας στο Seydisfjordur

 

 

Πέμπτη πρωί, 1^η Αυγούστου, φτάνουμε στο λιμάνι του Seydisfjordur, τη φυσική απόληξη του ομώνυμου φιόρδ, στα ανατολικά της Ισλανδίας. Της χώρας του πάγου και της φωτιάς, μια και το 13% της έκτασής της καλύπτεται μόνιμα από χιόνια και παγετώνες, τη στιγμή που τα ηφαίστειά της, ενεργά και μη, είναι αναρίθμητα. Οι τελευταίες εικόνες από την κουπαστή του πλοίου και οι πρώτες από το νησί του προορισμού μας μαγικές. Χαμηλοί λόφοι, ντυμένοι με ένα απαλό πράσινο, σχεδόν χνουδωτό, γρασίδι γεμίζουν τον ορίζοντά μας. Ένα σύννεφο στεφανώνει έναν λόφο σαν πουπουλένιο δαχτυλίδι!

 

 

Ήλιος και η θερμοκρασία στους 15C στη μικρή πόλη με τα όμορφα, πολύχρωμα βαμμένα, σπίτια. Μόλις 5 χλμ. μετά, συννεφιά, ομίχλη και 5C. Το ισλανδικό ρητό «αν δεν σου αρέσει ο καιρός, περίμενε πέντε λεπτά και θα αλλάξει» επιβεβαιώνεται από τα… πέντε πρώτα λεπτά της παραμονής μας στην Ισλανδία!

 

 

 

Σύμφωνα με το σχεδιασμό που έχουμε κάνει, θα ακολουθήσουμε αριστερόστροφη τροχιά, κάνοντας έτσι τον κύκλο του νησιού κι επιστρέφοντας πάλι σε 15 μέρες στην αφετηρία μας. Για το λόγο αυτό επιλέγουμε πορεία προς το βορρά! Η επιλογή αυτή είναι, από άποψη καιρού, η καλύτερη για αυτή την εποχή το χρόνου. Αφιερώσαμε τρεις μέρες σε αυτό το τμήμα του νησιού, που σε μεγάλο ποσοστό του είναι ηφαιστειογενές. Χαρακτηριστικός είναι άλλωστε ο κρατήρας Krafla με το βαθύ μπλε χρώμα του και τα σκουρόχρωμα πετρώματα που τον διαμορφώνουν. Αμέσως μετά σε υποδέχεται το πάρκο Dimmuborgir με τις πράσινες λίμνες του και τα γραφικά χωριουδάκια γύρω τους και λίγα μόλις χιλιόμετρα προς την ενδοχώρα η εντυπωσιακή Grjótagjá cave. Η σπηλιά αυτή είναι γνωστή από την αρχαιότητα για τα γαλαζοπράσινα νερά της που δημιουργούν οι γεωθερμικές πηγές που κρύβει και στα οποία παλιότερα μπορούσες να κολυμπήσεις.

 

 

 

Καταρράκτες Dettifoss

 

 

 

Οι μεγαλοπρεπείς καταρράκτες Dettifoss, στο Εθνικό Πάρκο Vatnajökull, που αποτέλεσαν εντυπωσιακά σκηνικά της ταινίας «Προμηθέας», θεωρούνται ως οι ισχυρότεροι και πιο ορμητικοί καταρράκτες σε όλη την Ευρώπη. Και πραγματικά σε καθηλώνουν με τις τεράστιες μάζες των υδάτων που πέφτουν σε μια φυσική χοάνη που δημιουργούν οι τρεις πλευρές του βράχου.  Σε μικρή μόλις απόσταση, οι καταρράκτες του Selfoss, δίνουν μια διαφορετική διάσταση του όρου, μια και τα νερά πέφτουν σε μεγαλύτερο μήκος και σε μεγαλύτερο άνοιγμα. Και αν νομίζετε ότι κάπου εδώ τελειώνει η ποικιλία των καταρρακτών, σφάλετε. Ο Godafoss, λίγο πιο βόρεια, διαμορφώνεται από ένα μεγάλο ημικύκλιο με απότομα βράχια που χύνουν τα νερά τους, σχεδόν από όλες τις πλευρές, διαμορφώνοντας με εντυπωσιακή λίμνη με πανέμορφα σε χρώματα νερά.

 

 

Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω το Ásbyrgi canyon, που έχει δημιουργηθεί από μια εντυπωσιακή σε γεωμετρία και σχήμα καθίζηση, σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο εσωτερικό ενός φυσικού φρουρίου, περιτριγυρισμένου από βράχια – τείχη.

 

 

 

Δεν είναι όμως μόνο η φυσική ομορφιά που σε κερδίζει στην Ισλανδία. Γραφικά ψαροχώρια, όπως το μικροσκοπικό Hofsos, σημαντικό εμπορικό λιμάνι του βορρά τον 16^ο αιώνα και το Hauganes, στη μέση του μεγαλύτερου φιόρδ της περιοχής, Eyjafjördur. Στο τελείωμα του τελευταίου απλώνεται η πόλη Akureyri, πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο της περιοχής.  Πιο ανατολικά, επισκεπτόμαστε το Husavik, όπου εταιρείες που παρέχουν whale watching, υπόσχονται ποσοστά επιτυχίας 95 με 97%. Μετά από δυόμιση ώρες στα νερά του κόλπου, καταφέραμε να δούμε, φευγαλέα μέσα στην ομίχλη, μια ουρά να βυθίζεται. Απογοήτευση, αλλά η φύση έχει τους δικούς της κανόνες.

 

 

Ώρα για ξεμούδιασμα

 

 

Κατευθυνόμενοι δυτικά, σταματάμε για ξεμούδιασμα, στην παραλία Hvitserkur, με τον χαρακτηριστικό, τρίποδο, βράχο, για να καταλήξουμε στο Holmavik, στην μεγαλύτερη πόλη του ακρωτηρίου Standir. Έχει 375 κατοίκους και συνεχίζει να αποτελεί, το σημαντικότερο εμπορικό κέντρο της περιοχής.

 

 

 

Ξεκούραση για το επόμενο μεγάλο μέρος του ταξιδιού μας. Σύντομος έλεγχος στη μοτοσικλέτα μας, που έτσι και αλλιώς μας έχει καλομάθει με την αξιοπιστία της, αλλά και την ευκολία που κινείται ακόμη και σε στενές, φιδίσιες, διαδρομές με όλες τις βαλίτσες της on duty και φυσικά δύο επιβάτες.

 

 

Στη διαδρομή μας στη δυτική πλευρά του νησιού διασχίζουμε τα Westfjiords, μια ιδιαίτερη χερσόνησο με οκτώ από τα ομορφότερα φιόρδ του νησιού! Περνάμε από την όμορφη Isafjordur, το γραφικό χωριουδάκι Flateyri, απολαμβάνουμε την ταχύτητα των νερών που πέφτουν ενός ακόμη καταρράκτη, του Dyujandi και φθάνουμε στο Patreksfjordur και τον τεράστιο βράχο Latrabjorg. Μια ομάδα από puffins, τα πανέμορφα πουλιά – σύμβολο της Ισλανδίας, μας υποδέχεται.

 

 

 

Αφιερώνουμε στις δυτικής πλευρά της χώρας τρεις μέρες, εκ των οποίων δύο στην πρωτεύουσα. Πριν φτάσουμε στο Reykjavik, απολαμβάνουμε μια ακόμη παρτίδα όμορφων σημείων. Όπως το Stykkish με το φάρο στο νησάκι Sugandisey, το ιδιαίτερο σε σχήμα βουνό Kirkufell, γνωστό κι αυτό από τις κινηματογραφικές αίθουσες, αυτή τη φορά από το Game of Thrones, τον κρατήρα Saxholl, το Helnar, το Arnastrapi και την περιοχή του Snaefellsjokull National Park.

 

 

Reykjavik, ζωντανό και όμορφο

 

 

To Reykjavik μας εντυπωσιάζει με τη ζωντάνια του. Όμορφο, με τον κόσμο να πλημμυρίζει τον Laugavergur, τον πεζόδρομο που διασχίζει την παλιά πόλη. Τα μαγαζιά παραμένουν ανοιχτά μέχρι αργά το βράδυ, κάτι που δεν συναντάς πουθενά αλλού στην Ισλανδία. Στα περίχωρά της επισκεπτόμαστε τη διάσημη Blue Lagoon (Blaa Logdi) με τα υπέροχα γαλάζια νερά, τις εναποθέσεις μετάλλων και αλάτων στο περίγυρό της και τα θεραπευτικά ιαματικά νερά. Μπορεί το εισιτήριο να είναι τσουχτερό, αλλά η εμπειρία αξίζει μέχρι και την τελευταία κορώνα!

 

 

Το Golden Ring, ένας κύκλος 220 χλμ. αποτελεί μια επίσης ενδιαφέρουσα πρόταση εξερεύνησης. Περιλαμβάνει το Εθνικό Πάρκο Thingvellir, τους θερμοπίδακες Stokkur και Geysir, τον καταρράκτη Gullfoss και την λίμνη Kerid, μια ακόμη εκδοχή κρατήρα ηφαιστείου.

 

 

Με κατεύθυνση προς Νότο

 

 

Οι 116 ίπποι και τα 90 Nm ροπής της BMW R 1200 GS Adventure μας οδηγούν τις επόμενες δύο ημέρες στα νότια. Η πρώτη μέρα είναι αφιερωμένη σε καταρράκτες. Ο ένας ομορφότερος από τον άλλο, στεφανωμένοι με λαμπερά ουράνια τόξα να σχηματίζονται μπροστά τους: Haifoss, Gljufrabui, Selialandsfoss, Skogafoss!  Η διαδρομή μας περνά από το γραφικό Vik, το νοτιότερο βράχο του νησιού Dyrholaey, τα συντρίμμια το αεροπλάνου στο Solheimasandur και την παραλία Reynisfjara. Θεωρείται ως η Νο 6 στις 50 καλύτερες παραλίες του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο επικίνδυνη που απαγορεύεται το κολύμπι. Απότομα και τεράστια κύματα εμφανίζονται κυριολεκτικά από το πουθενά και σε αρπάζουν πριν καταφέρεις να προφυλαχθείς. Οι οδηγίες είναι άλλωστε σαφείς. Ποτέ μη αφήνετε παιδιά στην παραλία, ποτέ μη γυρίζεται την πλάτη προς τη θάλασσα ακόμη και για selfie, μην πλησιάζεται τα νερά σε απόσταση μικρότερη των 30 μέτρων.

 

 

 

Έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε μπάνιο, άλλωστε η διαδρομή μας οδηγούσε την ίδια μέρα στο Skafrar Eldhraun, με τους ιδιόμορφους γεωλογικούς σχηματισμούς, το  Unesco Global Geological Park, ένα τεράστιο γεωλογικό πάρκο με, επίσης ιδιόμορφους, γεωλογικούς σχηματισμούς καλυμμένους με βρύα  και στην επίσης προστατευμένη περιοχή του φαραγγιού Fjadrargljufr, με τα ιδιόμορφα κατακόρυφα βράχια.

 

 

Τελευταίος σταθμός

 

 

Τελευταίος σταθμός μας η λίμνη Jokulsarlon στην άκρη του Vatnajokull Park, του μεγαλύτερου παγετώνα του νησιού. Εδώ έχουμε την ευκαιρία να πλησιάσουμε με φουσκωτό σκάφος κοντά στον παγετώνα, στο σημείο Breidamerkurjokull, μόλις ενάμιση χιλιόμετρο από τον Ατλαντικό, από τον οποίο μας χωρίζει μόνο η εντυπωσιακή λίμνη Jökulsárlón με την εντυπωσιακή Diamond Beach. Πήρε το όνομά της από τα κομμάτια πάγου που ξεβράζει η θάλασσα από τον παγετώνα… Εμπειρία φοβερή!

 

 

Ο δρόμος μας οδηγεί ανατολικά και ολοκληρώνοντας τον κύκλο μας, την Πέμπτη 15 Αυγούστου, ξαναπαίρνουμε το πλοίο, αυτή τη φορά με προορισμό τα Νησιά Φερόε. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα 18 νησιών και τα οποία ανήκουν στη Δανία. Μέσα στις τρεις ημέρες που έχουμε στη διάθεσή μας για να τα εξερευνήσουμε, επισκεφθήκαμε τα οκτώ από αυτά, με ορμητήριο στην πρωτεύουσα Torshavn. Αν και περιμέναμε ότι θα αποτελούσαν μια μικρογραφία της Ισλανδίας, έχουν τη δική τους ομορφιά και χαρακτήρα. Υπέροχη φύση, πολύ πράσινο, καταρράκτες, νερά που τρέχουν στις πλαγιές, παντού όμορφες εικόνες. Το όμορφο σκηνικό πλαισιώνουν γραφικά χωριουδάκια, με τα σπίτια τους να είναι βαμμένα σε έντονα χρώματα. Αν φτάσει κάποιος τόσο βόρεια στον Ατλαντικό Ωκεανό και φυσικά στην Ισλανδία, αξίζει να αφιερώσει μερικές ημέρες.

 

 

 

Έχοντας επιστρέψει και βάζοντας σε τάξη υλικό και σκέψεις, συμφωνούμε ότι η Ισλανδία αποτελεί μια μοναδική εμπειρία. Φωτιά και πάγος, πολυμορφία και αντιθέσεις. Μια σύνθεση από τελείως διαφορετικές εικόνες που δημιουργούν ένα μοναδικό σύνολο. Ηφαιστειακά μαύρα νερά, νεκρά τοπία, κρατήρες, άγρια βράχια, βουνά, βαθιά φιορδ, πράσινο, βρύα, δάση μέχρι και με έλατα, φαράγγια, καταρράκτες, ατελείωτες παραλίες στα απειλητικά νερά του Ατλαντικού και βέβαια οι εντυπωσιακοί παγετώνες!

 

 

Μια μοναδική εμπειρία

 

 

 

Οι πόλεις είναι λίγες, τα χωριά πολλά, όπως και τα ψαροχώρια και οι μικροί οικισμοί λίγων μόνο σπιτιών. Στα περισσότερα χωριά υπάρχει ένα καφέ κι ένα εστιατόριο, τα οποία κλείνουν το αργότερο στις 20:00. Το Reykjavik συγκεντρώνει όλη την κίνηση και τη ζωντάνια. Είναι άλλωστε, μαζί με το υπόλοιπο νότιο τμήμα, το πιο τουριστικό κομμάτι του νησιού, κι όχι άδικα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, κι εφόσον υπάρχει χρόνος, αξίζει κανείς να ανακαλύψει και τις υπόλοιπες ομορφιές του νησιού.

 

 

To οδικό δίκτυο είναι σε πολύ καλή κατάσταση, οι δρόμοι όμως γενικότερα μικροί, με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση. Η κίνηση παραμένει περιορισμένη, παρά τον μεγάλο αριθμό των τουριστών που καταφθάνουν κυρίως το καλοκαίρι και τετραπλασιάζουν τον πληθυσμό του νησιού.  Τα όρια της ταχύτητας είναι 50 και 90 χλμ./ώρα, τα διόδια λίγα και αυτά ηλεκτρονικά, ενώ ο ανεφοδιασμός με καύσιμα είναι εφικτός μόνο με κάρτα. Για την εξυπηρέτηση των αραιοκατοικημένων περιοχών έχουν κατασκευαστεί μικροί αεροδιάδρομοι για μονοκινητήρια αεροπλάνα, κυριολεκτικά στο πουθενά.

 

 

 

Όλη η Ισλανδία είναι πολύ καλά οργανωμένη. Οι ντόπιοι, είναι γενικότερα απλοί, τυπικοί κλασικοί «βόρειοι», εξυπηρετικοί και μιλούν καλά Αγγλικά. Σε όλα τα αξιοθέατα, όπως επίσης και μέσα στις πόλεις, υπάρχουν πινακίδες, επεξηγήσεις και κείμενα στη δύσκολη γλώσσα τους, αλλά και στα Αγγλικά. Επίσης υπάρχει σχεδόν παντού free wi-fi. Τα φυσικά αξιοθέατα είναι δωρεάν, οι δραστηριότητες, όμως, οι εκδρομές και κάθε άλλη οργανωμένη εξόρμηση πανάκριβες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αξίζουν τα λεφτά τους.

 

 

Γενικές εντυπώσεις

 

 

Το ίδιο ισχύει για το φαγητό, το νερό, τα ποτά, τα ρούχα και τα σουβενίρ. Όλα ακριβά. Τα δωμάτια κάθε είδους κοστίζουν αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθός τους: Πολύ μικρά και ακριβά, εξοπλισμένα όμως με όλα τα απαραίτητα. Επίσης υπάρχουν πολλά camping, κυρίως όμως μέσα σε πόλεις και χωριά.

 

 

Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η πανίδα του νησιού. Πανέμορφα άλογα τρέχουν κατά δεκάδες στα λιβάδια, ενώ τα Ισλανδικά Πρόβατα είναι ιδιαίτερης ράτσας, ανέγγιχτης από διασταυρώσεις για αιώνες. Το σκηνικό συμπληρώνουν φώκιες, φάλαινες, αρκτικές αλεπούδες και φυσικά τα puffins.

 

 

 

Έχοντας γυρίσει πολλές χώρες, η Ισλανδία έχει πλέον μπει στην πρώτη θέση της προτίμησής μας, μια και μας γέμισε με μοναδικές εμπειρίες και εικόνες. Σε αυτό βοήθησε και ο καιρός τις ημέρες του ταξιδιού μας. Δεκαπέντε μέρες, ουσιαστικά, χωρίς σταγόνα βροχής και μέση θερμοκρασία 13C ενώ σε κάποιες στιγμές έφτασε και τους 20C. Παρόλα αυτά, τα χειμωνιάτικα ρούχα είναι απαραίτητα, όπως επίσης και μια μάσκα ύπνου γιατί την περίοδο αυτή του χρόνου μπορεί να βραδιάζει, όχι όμως και να νυχτώνει!

 

 

Η πανέμορφη αυτή γωνιά του πλανήτη μας έδωσε μια ακόμη ευκαιρία για έντονο προβληματισμό. Τις ημέρες της παραμονής μας στην Ισλανδία έγινε η «κηδεία» του παγετώνα Okjokull, που εξαφανίστηκε για πάντα μειώνοντας περαιτέρω την έκταση των παγετώνων στη χώρα. Το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής κάνει όλο και πιο αισθητή την παρουσία του, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα σημεία του πλανήτη μας.

 

 

Κείμενο και φωτογραφίες:

Γιώργος Χολέβας, Ελισάβετ Πέτρου